General info
- Reporter name: Lieven Vandenhaute
- Programma: Nieuwe feiten Radio 1
- Angle of the story: uitstelgredrag, what to do bout it.
Interview prep
De studie
- Onderzoekers van de universiteit van Otago (Nieuw Zeeland) hebben een studie gepubliceerd over de impact van deadlines op de mate waarin mensen taken afwerken
In ruil voor het invullen van de vragenlijst zou er een donatie van €10 door de onderzoekers gestort worden aan een goed doel.
Het ging niet zo zeer over de inhoud van die vragenlijst maar wel om de deadline die deelnemers kregen om de vragenlijst in te vullen.
- Er werden Drie condities gemaakt:
- groep 1 kreeg één week de tijd om de enquete in te vullen,
- groep 2 één maand en
- groep 3 geen expliciete deadline om te antwoorden.
Wat bleek in deze studie?
De respons was het laagst bij de groep die een maand tijd kreeg = 5,53 % nam deel aan de enquete (59/1066)
Bij de groep die een week kreeg = 6,59 % (70/1063)
De groep zonder deadline = 8,32 % (89/1063)
- De onderzoekers waren redelijk verbaasd over deze bevindingen. Ze lagen natuurlijk niet in lijn met wat we al in eerder onderzoek gevonden hebben. Dat lineaire patroon van hoe meer tijd mensen hebben om de taak te voltooien, hoe lager het percentage ingevulde vragenlijsten, blijkt in deze context van het doneren aan een goed doel toch niet op te gaan.
Maar hoe komt dat dan ?
Bij een goed doel krijgen mensen dus niet zelf een monetaire beloning, maar is de beloning eerder de warme, altruïstische gloed die mensen ervaren wanneer ze een goede daad verrichten.
De deadline van een maand geeft onbewust een soort permissie tot uitstellen, de urgentie om te handelen valt weg. (‘een maand de tijd, dan zal het allemaal wel niet zo dringend = nodig zijn’) En van uitstel komt afstel.
Niet zozeer omdat mensen onwillig zijn, maar omdat het er simpelweg niet meer van komt.
Dat een korte termijn minder tot uitstel (en afstel) leidt, ligt in de lijn der verwachtingen. Om niet te zeggen dat dit een algemene wetmatigheid is.
Als we een beetje dieper in de data kijken is de groep zonder deadline dan ook de groep met veruit de meeste vroege reacties, tijdens de eerst drietal dagen).
We vermoedden dat de deelnemers uit deze groep zichzelf een soort een impliciete deadline opgelegd hebben.
Beleidsimplicaties
Je zou natuurlijk kunnen denken, zo'n kleine verschillen, van 5% naar 8%, wat maakt het toch uit?
Voor onderzoekers en liefdadigheidsorganisaties maken zo'n kleine verschillen wel een wereld van verschil. Beeld je in dat een liefdadigheidsorganisatie 3% meer giften krijgt, dan gaat dat wel over een groot verschil, en dat terwijl het de organisatie buiten een kleine consultancy fee voor de gedragseconoom niets zou kosten.
Onderzoekers die enquêtes houden geven vaak een deadline aan waarbinnen de enquête moet ingevuld worden. Mogelijk zou de respons hoger liggen als er geen deadline was. Liefdadigheidsorganisaties geven doorgaans geen uiterste datum aan waarop donaties binnen moeten zijn => dit lijkt ook de optimale strategie : Als je er over nadenkt is het ook een beetje vreemd om daar een deadline ver in de toekomst op te zetten voor een liefdadigheidshandeling.
Deadline voorbij ? Heeft geen zin meer om het nog te doen.
Maar goed dat dit soort onderzoek gebeurt. Want we laten ons àllemaal vangen aan deadlines en uitstelgedrag.. We wachten tot het laatste nippertje om onze belastingsbrief in te vullen, om een geleend boek terug te brengen, Om die beterschapskaart op te sturen naar een tante die een ongeval heeft gehad.
Bedenkingen
- De vraag is dan natuurlijk "Als je uitstelgedrag wilt beteugelen, stel jezelf dan geen deadline, of stel een zo kort mogelijke deadline?"
De wetenschappelijke evidentie is daar redelijk duidelijk over: Voor persoonlijke doelen en dagdagelijkse taken is het best om een korte haalbare deadline te stellen.
Er is ook zoiets als de ‘Wet van Parkinson’. Die stelt dat het werk uitdijt naar de tijd die beschikbaar is om een taak te realiseren: “work expands to fill the time available for its completion”.
- Met andere woorden: hoe meer tijd je hebt, hoe langer je over een taak zal doen.
- Als gevolg doe je over veel zaken veel langer dan nodig is. Of je stelt ze uit en voltooit ze pad vlak voor de deadline ( => ‘suboptimale’ kwaliteit etc )
Waarom laten we ons allemaal vangen aan de Wet van Parkison?
Het is namelijk niet zo dat we collectief gewoon lui zijn. Uitstelgedrag is niet hetzelfde als luiheid.
- In plaats van inactiviteit zorgt uitstelgedrag ervoor dat je iets anders doet dan wat het belangrijkst of dringendst is.
We zien vaak het bos door de bomen niet waardoor we in de verleiding komen om kleine, onbelangrijke taken aan te pakken voordat we aan de grotere, belangrijkere beginnen.
ons brein is evolutionair niet uitgerust om te dealen met lange termijndoelen in een wereld vol afleiding en verleiding.
Hoe kunnen we Parkinson verslaan?
- Door van de "hoeveel tijd heb ik?"-modus te switchen naar “hoeveel tijd heb ik realistisch gezien nodig?” en dienovereenkomstig zelf een (of meerdere) deadline(s) te stellen (intrinsieke motivatie etc)
- door subdoelen te stellen = een grote taak opdelen in overzichtelijke, haalbare deeltaken
- Mathias gebruikt zelf een systeem van concrete en opvolgbare doelen dat voor hem heel goed werkt = een schrijfboekje (yep, Moleskin) waarin hij dag-, week-, maand- en jaardoelen noteert. Hoe dat precies werkt heb ik niet helemaal goed genoteerd, maar hij kan dat prima met voorbeelden illustreren : )
- En studenten kunnen maximaal 15 minuten spreektijd bij hem boeken => daar maken ze dan ook efficiënt gebruik van.